ندای مظلومیت سالار زینب

3. الا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا

4. الا یا اهل العالم ان جدی الحسین طرحوه عریانا

5. الا یا اهل العالم ان جدی الحسین سحقوه عدوانا (1)

آگاه باشید ای جهانیان منم امام قائم ، آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده ، بیدار باشید ای هل جهان که جد من حسین را تشنه کام کشتند ، بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را عریان روی خاک افکندند ، آگاه باشید ای جهانیان که حق جد من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند.

طبق این نقل ، سه ندای اخیر ، مخصوص و ویژه ی جد بزرگوارش امام حسین (ع) است و مصائب جگرخراش آن سید ابرار را بازگو می کند و اذیت و آزار های جانکاهی که بر آن حضرت در صحنه خونین کربلا رفت ، را یادآوری می فرماید.

نخست از قتل جد خود سخن می گوید که خود اعظم المصائب و بزرگترین فاجعه ، در جهان اسلام به شما می آید. و در کنار همین مطلب و همراه آن مصیبت تاثرانگیز و رقبت بار ؛ عطش امام حسین (ع) را یاد می کنند ، مصیبتی که هیچکس آن را توجیه نمی کند و حتی درباره دشمن خود نپسندیده و روا نمی دارد و به حقیقت ، لکه ننگین و عاری بر دامن بنی امیه و آل زیاد - علیهم اللعنه - و سپاه دیو و دد صفت کوفه و شام گردید که برای ابد قابل رفع و زوال و شستوشو نخواهد بود. آنگاه مصیبت رقت انگیز دیگری را از جد خود حسین (ع) ذکر می کنند و آن روی خاک افکندن بدن مبارک آن حجت بالغه ی الهی است که در هیچ منطق و مکتبی روا نبوده و نیست . و همراه تذکر این مصیبت ، نکته دیگری را ذکر می کنند که دلها را می شکافد و اشک غم و اندوه را بر گونه ، روان می سازد و آن مصیبت عریان کردن بدن نازنین امام معصوم و  آن انسان  آزاده خداجو و با عظمت است که خود پناه مستضعفان و محرومان و نقطه ی بارز امید اهل ایمان بلکه مطلق انسان بود.

راستی چه کسی می تواند تحمل این فاجعه بزرگ را بکند که بدن مقدس ولی اعظم پروردگار را برهنه روی خاک بیندازند؟

در آخر ، از بزرگترین فاجعه ای که در کربلا صورت گرفت و به دست آن وحشی صفتان دور از انسانیت بر بدن مبارک حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) واقع شد ، سخن می گویند و آن موضوع کوبیده شدن نازنین پیکر تقوا و طهارت ، بدن مقدس حسین (ع) است . موضوعی که هیچ کسی که کمترین مراتب انسانیت را دارا باشد آن را نمی پذیرد و صحه بر آن نمی گذارد و با هیچ منطقی قابل توجیه نیست.موضوعی که هر چند انسان به کشتن دشمن خود سرسخت خود رضا دهد ؛ بدان رضا نخواهد داد . مصیبتی که انسان متعارف و خالی از کینه و پستی ، تاب شنیدن آن را ندارد و به حقیقت ، انسان از وقع آن در کربلا آن هم نسبت به بدن پسر ریحانه پیامبر اکرم (ص) ، شرمسار و سربزیر گردید.

منابع:

1.الزام الناصب - جلد 2 - صفحه 282 س

رسانه فرهنگی مذهبی یارگمنام